Gitmeliydin

[Sayfa 67]

Tahminimce bunun gibi başka yerler de var, ama diğerleri herhalde ulaşılmaz, denizin dibinde ya da dağlarda henüz kimsenin ayak basmadığı mağaralarda. Ya da burada gerçekten sadece bir tane var, bir sonraki sonsuz evrende ışık yılları kadar uzakta. Bu düşünce insanın kafasını allak bullak ediyor – hayalî değil, hakiki bir sonsuzluk; nesneler, canlılar, galaksi yığınları ve yığınla galaksi yığınlarıyla dolu; hep böyle devam ediyor, herhangi bir yönde sonu yok. Arada sırada da maddenin inceldiği yerler var.

Dünyanın Ölçümü

[Sayfa 76-77]

Böylece kendini hiç beklenmedik bir anda yağmurlu arazide düşe kalka ilerlerken buldu. Gökyüzü basık ve karanlık, toprak balçıklıydı. Çit oluşturan çalılıkların üzerinden atladı ve soluk soluğa, ter içinde ve üzerine çam iğneleri serpilmiş halde, iki kızın karşısında durdu. Burada ne yaptığı sorulunca, sinirli sinirli üçgenleme tekniğini açıkladı: Bir üçgenin bir kenarı ve iki açısı biliniyorsa, öbür kenarları ve bilinmeyen açısı belirlenebilir. Yani yeryüzünün herhangi bir yerinde bir üçgen seçilir, en kolay ulaşılan kenarı ölçülür ve bu aletle üçüncü noktanın açısı belirlenir. Teodoliti havaya kaldırdı ve ilk kez yapıyormuş gibi, beceriksiz parmaklarıyla sağa sola çevirdi, böyle böyle, görüyor musunuz, böyle. Sonra bir dizi böyle üçgen yan yana getirilir. Prusyalı bir araştırmacı şu anda Yenidünya’nın masalsı canlılarının arasında tam da bunu yapıyor.

Ama arazi, diye karşılık verdi iki kızdan büyüğü, bir alan değil ki?

Gauss gözünü dikip ona baktı. Kız lafı yapıştırmıştı. Düşünüp taşınması gerekmemişti sanki. Elbette değil, dedi Gauss gülümseyerek.

Bir üçgenin, dedi kız, yalnızca bir alandaki açılarının toplamı yüz seksen derece, bir küredeki ise değil. Her şey buna bağlı.

 

Ne demişler?

“Günümüz Avrupa’sının en usta ve aynı zamanda en esprili yazarlarından biri.”

The Guardian

“Bir çocuk, küçük bir çocuk gibi okuyorum. Ayaklarımın altındaki zemini büsbütün kaybettim sanırım.”

Imre Kertesz, Dünyanın Ölçümü hakkında

“Dünyanın Ölçümü sadece güzel, sürükleyici ve heyecanlı değil, aynı zamanda da büyük bir kitap: genç bir yazarın olgunluk eseri, dâhice bir dokunuş.”

Martin Lüdke, Frankfurter Rundschau