Fotoğraf karelerindeki adam önce yazmayı bitiriyor, ardından kağıdı kaldırıyor, yazı okunuyor son karede:

FOTOĞRAFLAR BİZİ ÖLDÜRÜYOR.

Gözleri içimi oyuyor. İskemleye çöküyorum. “Aferin Emine,” diyorum. Nasıl birşey yaptım ben.

Emine bir mucit; son icadıysa beyin dalgalarını renkli haleler halinde görünür kılan, zihnin ışığını kaydeden bir fotoğraf makinesi: Mindy. Dünyayı kasıp kavuran Mindy ile çekilen fotoğraflarda tuhaf bir şey ortaya çıkıyor: Bazı insanlarda hiç hale yok; üstelik fotoğraf çekildiği sırada orada da değiller. Onlara “halesizler” deniyor – kayıp insanlar, hayaletler, belki de başka bir dünyanın sakinleri.

Bir yandan uluslararası şirketlerin hırsı, devletlerin baskısı ve istihbarat oyunları, diğer yandan İstanbul’un arka sokakları, ormana bırakılan sincaplar, kaybolmuş hayatlar. Emine bu karmaşanın içinde ilerlemeye, aşık olduğu adamı ve onun insanlarını kurtarmaya çalışıyor.

Cem Akaş Sincaplı Gece’de teknoloji, siyaset ve metafiziğin kesiştiği benzersiz bir kurgu yaratıyor. Roman, okuru ilk sayfasından itibaren çarpıcı sorularla yüzleştiriyor: Hangi gerçeğe bakıyoruz, hangi gerçeği yaratıyoruz, neye inanıyoruz, bize kim inanıyor?