“… Peki sen aynı insan mısın?” sorusu geçti yıldırım hızıyla aklımdan. Her şeyin bıraktığım gibi kalmasını isteyen ben de o geçmişten neredeyse hiçbir iz taşımıyordum. Ne kafamın içindekilerin ne de
Kofi öfkelidir. Yüzüne fazla ışık saçan aya, rüzgâra, bulutlara, güneşe ve çevresindeki bütün hayvanlara öfke duyar. Ta ki bir gün büyükbabası gelip birlikte denize gitmelerini önerinceye kadar…